สิ่งต้องใจ ๒

ต่อจากความเดิมตอนที่แล้ว ผู้เขียนยังประทับใจบทสนทนาอันเป็นคำสอนที่ต้องใจ จึงขอนำมาเผยแพร่ให้ผู้อ่านได้อ่านกัน

ฉากนี้คือฉากที่ฮันซังกุง พูดสอนแก่จังกึม หลังจากที่กลับจากการไปรับใช้ซังกุงคนสนิทของพระมเหสีตอนบั้นปลายชีวิต เพราะเกิดเหตุการณ์ที่ฮันซังกุงแพ้การแข่งรอบแรกเพื่อชิงตำแหน่งซังกุงสูงสุด เนื่องจากจังกึมคิดเอาง่ายโดยการใช้นมอูฐมาต้ม แทนการใช้ความจริงใจ จนกลายเป็นผิดจุดประสงค์ของโจทย์การแข่งขัน

ฮันซังกุงพูดสอนจังกึมว่า

我怎么不知道妳的品行呢。但是，一个人开始有所改变会跟着环境不知不觉就变了，尤其是遇到紧急情况，就不会计较这么做到底是对还是错了，因为每个人都会一心急着解决眼前的问题。

ข้าจะไม่รู้นิสัยเจ้าได้ยังไง แต่ว่าคนเราอาจจะมีการเปลี่ยนแปลงได้ ค่อยๆเปลี่ยนตามสิ่งแวดล้อมโดยไม่รู้ตัว โดยเฉพาะถึงยามคับขัน เราจะไม่คิดว่าสิ่งที่ทำไปถูกหรือผิด ทุกคนมักห่วงแต่แก้จะปัญหาเฉพาะหน้าก่อน

可是这么一来，路子就会越走越偏。再继续走下去就会找不到方向，迷失了原本想要走的路，只看到眼前的问题跟困难。

ซึ่งการทำอย่างนั้นหนทางจะยิ่งตีบตันมากขึ้น ถ้ายังเดินต่อไป เราจะหาทางออกไม่เจอ หรือแม้แต่ออกนอกลู่นอกทางไปไกลเข้าใจไหม

น่าคิด..

หมายเหตุ ภาษาไทยที่กำกับนั้นนำมาจากการถอดคำพูดของเสียงพากษ์ ซึ่งมีการแปลตกหล่นอยู่บ้าง